Η ηχολαλία, η οποία περιγράφεται στην επιστημονική βιβλιογραφία ως η κατά λέξη επανάληψη φράσεων ή προτάσεων που μιλούν άλλοι, αποτελεί σήμα κατατεθέν στην αναπτυξιακή πορεία πολλών παιδιών. Αν και παρατηρείται συχνά κατά τα πρώιμα στάδια της απόκτησης της γλώσσας, οι περίπλοκες αποχρώσεις της ηχολαλίας απαιτούν μια βαθύτερη αναπτυξιακή ανάλυση για να διευκρινιστεί η λειτουργία και η σημασία της.
Η ηχολαλία στην πρώιμη παιδική ηλικία: Ένα πανταχού παρόν γλωσσικό φαινόμενο
Οριζόμενη κατηγοριοποιημένα ως άμεση (εμφανίζεται αμέσως μετά το ακουστικό ερέθισμα) και καθυστερημένη (εκδηλώνεται μετά από ένα χρονικό διάστημα), η ηχολαλία παρουσιάζει σημαντική επικράτηση μεταξύ των νηπίων και των παιδιών προσχολικής ηλικίας (Tager-Flusberg & Calkins, 1990). Ενώ η τυπική ηχολαλία χρησιμεύει ως παροδική αναπτυξιακή φάση, οι άτυπες παραλλαγές μπορεί να επιμένουν, γεγονός που καθιστά αναγκαία τη διαφορική διάγνωση και τις πιθανές παρεμβάσεις.
Η λειτουργικότητα της ηχολαλίας στη γλωσσική ωρίμανση
Η ηχολαλία, κατ' αναλογία με την επαναληπτική πρακτική στην εκμάθηση της γλώσσας των ενηλίκων, διευκολύνει διάφορες θεμελιώδεις γλωσσικές διαδικασίες. Μελέτες υποδεικνύουν τον κομβικό της ρόλο στην επέκταση του λεξιλογίου, διευκολύνοντας την ενσωμάτωση του λεξιλογίου (Prizant, 1983). Επιπλέον, αναπαράγοντας σύνθετες δομές προτάσεων, τα παιδιά αφομοιώνουν το συντακτικό και τη μορφολογία. Η επαναλαμβανόμενη μορφή της ηχολαλίας τελειοποιεί περαιτέρω τη φωνολογική άρθρωση, προάγοντας την ευχέρεια.
Επιπολασμός της ηχολαλίας στις διαταραχές του φάσματος του αυτισμού (ΔΑΦ) και σε άλλες νευροαναπτυξιακές παθολογίες
Η ηχολαλία εκδηλώνεται σε περίοπτη θέση στα παιδιά με ΔΦΑ, με διακριτά μοτίβα χρήσης σε σύγκριση με τους νευροτυπικούς συνομηλίκους (Rydell & Mirenda, 1994). Ενώ η επικοινωνιακή της λειτουργία ποικίλλει, συχνά χρησιμεύει ως μηχανισμός αντιμετώπισης των προκλήσεων της ακουστικής επεξεργασίας ή της αισθητηριακής ολοκλήρωσης. Άλλες αναπτυξιακές παθολογίες, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων γλωσσικών διαταραχών, εκδηλώνουν ομοίως ηχολαλητικές τάσεις, υπογραμμίζοντας η καθεμία συγκεκριμένα διαγνωστικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά.
Παράγοντες που προδιαθέτουν τις αυξημένες ηχολαλητικές εξαρτήσεις
Ο επιπολασμός της ηχολαλίας εμφανίζει ετερογενή κατανομή στα παιδιά. Η γενετική, η οποία αποδεικνύεται μέσω της οικογενειακής ομαδοποίησης και των μελετών νευροαπεικόνισης, υποδηλώνει δομικές διαφορές στον εγκέφαλο που προδιαθέτουν την ηχολαλία (Warner, 2014). Επιπλέον, ο περιβαλλοντικός δυναμισμός, συμπεριλαμβανομένης της πολύγλωσσης έκθεσης ή των αισθητηριακών ασυνεπειών, μπορεί να κλιμακώσει τις ηχολαλικές τάσεις. Επιπλέον, τα συναισθηματικά παραδείγματα, ιδιαίτερα οι καταστάσεις που οδηγούνται από άγχος, ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές (Wetherby, 1985).
Αναπτυξιακά πλεονεκτήματα που παρέχει η ηχολαλία
Πέρα από την απλή επανάληψη, η ηχολαλία ενσωματώνει αναπτυξιακά οφέλη. Για τις μη λεκτικές συνομοταξίες, ιδίως στο φάσμα των ΔΦΑ, ενισχύει τις γέφυρες επικοινωνίας, βοηθώντας την έκφραση (Stribing, Rae, Dickerson, & Dautenhahn, 2017). Γνωστικά, η ηχολαλία αυξάνει την παγίωση της ακουστικής μνήμης και τονίζει τις ακουστικοκινητικές νευρικές οδούς, βελτιστοποιώντας τη γλωσσική επεξεργασία.
Παρανοήσεις και παιδαγωγικά εμπόδια που σχετίζονται με την ηχολαλία
Οι ερμηνευτικές ασάφειες της ηχολαλίας συχνά γεννούν παρανοήσεις, με τις αντιλήψεις να στρέφονται προς την περιττή παπαγαλία. Ωστόσο, η διάκριση της διχοτόμησης μεταξύ της μη λειτουργικής (έλλειψη πρόθεσης) και της λειτουργικής ηχολαλίας (σκόπιμη επικοινωνία) παραμένει υψίστης σημασίας (Prizant & Duchan, 1981). Τα παιδιά με ηχολαλία συχνά παλεύουν με απογοητεύσεις, ιδίως όταν οι επαναλαμβανόμενες εκφωνήσεις, φορτισμένες με πρόθεση, εκλαμβάνονται λανθασμένα.Παραδείγματα παρέμβασης και θεραπευτικές μέθοδοι
Η επίμονη ηχολαλία, ιδίως αν εμποδίζει την επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα, δικαιολογεί επαγγελματική παρέμβαση. Οι σύγχρονες μεθοδολογίες της λογοθεραπευτικής παθολογίας αξιοποιούν την ηχολαλία, καθοδηγώντας τον μετασχηματισμό της σε προσαρμοστικές γλωσσικές εκφράσεις (Schuler, 1979). Αυτές οι μέθοδοι παρέχουν στους φροντιστές τη δυνατότητα να ενισχύσουν το ιδιοσυγκρασιακό επικοινωνιακό σχήμα του παιδιού, καλλιεργώντας ταυτόχρονα ποικίλες γλωσσικές εκφράσεις.Συμπέρασμα
Η ηχολαλία, υπερβαίνοντας την απλοϊκή γλωσσική μίμηση, περικλείει ένα φάσμα γνωστικών, γλωσσικών και συναισθηματικών περιπλοκών. Με την υιοθέτηση μιας διαφοροποιημένης, ερευνητικής προοπτικής, μπορεί κανείς να εκτιμήσει πραγματικά τον πολύπλευρο ρόλο της ηχολαλίας στο αναπτυξιακό πλέγμα. Καθώς η διεπιστημονική έρευνα εισχωρεί βαθύτερα στα πεδία της ηχολαλίας, πλησιάζουμε στην πλήρη κατανόηση αυτής της ενδιαφέρουσας γλωσσικής εκδήλωσης.
Πρωτότυπο περιεχόμενο από την συγγραφική ομάδα του Upbility. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, στο σύνολό του ή τμημάτων του, χωρίς την αναφορά στον εκδότη.
Παραπομπές
Tager-Flusberg, H., & Calkins, S. (1990). Διευκολύνει η μίμηση την απόκτηση της γραμματικής; Αναπτυξιακά μοτίβα σε παιδιά με ηχολαλία. Development and Psychopathology, 2(3), 211-223.Prizant, B. M. (1983). Γλωσσική κατάκτηση και επικοινωνιακή συμπεριφορά στον αυτισμό: Προς την κατανόηση του "όλου". Journal of Speech and Hearing Disorders, 48(3), 296-307.
Rydell, P. J., & Mirenda, P. (1994). Επιδράσεις εκφωνημάτων υψηλού και χαμηλού περιορισμού στην παραγωγή άμεσης και καθυστερημένης ηχολαλίας σε μικρά παιδιά με αυτισμό. Journal of Autism and Developmental Disorders, 24(6), 719-735.
Warner, G. et al. (2014). Η συμβολή των διαφορών στο επίπεδο της σεροτονίνης των αιμοπεταλίων στην παθογένεια της ηχολαλίας στις διαταραχές του φάσματος του αυτισμού. Journal of Neurolinguistics, 28, 31-42.
Wetherby, A. M. (1985). Συνέχειες των επικοινωνιακών λειτουργιών σε παιδιά με αυτισμό. Στο: Προβλήματα επικοινωνίας στον αυτισμό (σελ. 91-116). Springer, Boston, MA.
Stribing, P., Rae, J., Dickerson, P., & Dautenhahn, K. (2017). Echolalic voices: Μια συγκριτική μελέτη της γλώσσας των παιδιών σε ΔΦΑ και γλωσσική καθυστέρηση. Language & Communication, 56, 104-124.
Prizant, B. M., & Duchan, J. F. (1981). Οι λειτουργίες της άμεσης ηχολαλίας στα αυτιστικά παιδιά. Journal of Speech and Hearing Disorders, 46(3), 241-249.
Schuler, A. L. (1979). Echolalia: Ζητήματα και κλινικές εφαρμογές. Journal of Speech and Hearing Disorders, 44(4), 411-434.
