Μία από τις πιο δύσκολες αλλά καλύτερες ημέρες αυτής της περιπέτειας που ονομάζω γονεϊκότητα ήταν η ημέρα που αποδέχτηκα το γεγονός ότι η κόρη μου ήταν ανάπηρη και αυτό ήταν κάτι που δεν θα άλλαζε.
Η κόρη μου δεν έχει "ειδικές ανάγκες" από τις οποίες θα βελτιωθεί, δεν έχει μαθησιακές δυσκολίες ή διάσπαση προσοχής που μπορεί εύκολα να βοηθηθεί.
Η κόρη μου είναι αυτιστική με νοητική αναπηρία (νοητική υστέρηση), και αυτές είναι αναπηρίες που θα μας ακολουθούν και τις δύο μας για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Όπως μπορείτε να φανταστείτε, δυσκολεύτηκα πολύ να συμφιλιωθώ με αυτό.
Ποτέ δεν ήθελα πραγματικά να γίνω μητέρα και καθώς περνούσαν τα χρόνια και οι διαγνώσεις συνεχίζονταν, ένιωσα σαν να παγιδεύτηκα σε έναν εφιάλτη που δεν είχε τελειωμό και αυτός ο εφιάλτης ήταν η ζωή μου.
Δεν μπορούσα να χειριστώ την αναπηρία του παιδιού μου.
Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι κάποια πράγματα για αυτήν και τη ζωή μας μπορεί να μην αλλάξουν ποτέ.
Δεν άντεχα να αντιμετωπίσω την ιδέα ότι πιθανόν δεν θα μπορούσε ποτέ να φροντίσει τον εαυτό της.
Απλώς δεν μπορούσα να χειριστώ τον εαυτό μου.
Αλλά είναι το παιδί μου και θα είναι για πάντα, οπότε υπήρχαν κάποια πράγματα που έπρεπε να αποδεχτώ και να συμφιλιωθώ.
Χρειάστηκε να φτάσω στον πάτο για να αρχίσω πραγματικά να ελπίζω για το μέλλον μας, και δεν ήταν επειδή άκουσα για τη εκατοστή φορά ότι "τα πράγματα δεν θα είναι πάντα έτσι".
Αυτό δεν είναι κάτι που οι γονείς θέλουμε να ακούμε διαρκώς. "Τα πράγματα δεν θα είναι πάντα έτσι", μπορείτε να πείτε, για να προσπαθήσετε να παρηγορήσετε μια θλιμμένη μητέρα. Αλλά όταν το μυαλό μας βρίσκεται σε αδιέξοδο, όταν μετά βίας επιπλέουμε στο σκοτάδι, φυσικά θα πιστέψουμε ότι τα πράγματα θα είναι πάντα έτσι. Δεν μπορείτε να μας βγάλετε από την πραγματικότητά μας. Αλλά μπορείτε να μας πείσετε να πιστέψουμε σε έναν νέο εαυτό μας.
Πρώτα πρέπει να το αποδεχτείτε ότι το παιδί σας μπορεί να μην αλλάξει ποτέ.
Έκανα τα μαθήματά μου. Πάντα ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω, αλλά για χρόνια δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό συνέβαινε σε εμάς, ότι αυτή ήταν η ζωή μας.
Κοιτούσα το μέλλον κι έβλεπα ατελείωτα ραντεβού και υποστηρικτές και απόλυτο φόβο για τα αναπόφευκτα ιδρύματα, και αρνιόμουν απλώς να αρνηθώ και να αρνηθώ...
Όχι, αυτό δεν συμβαίνει, δεν είναι η ζωή μας. Τελικά, τα πράγματα θα αλλάξουν.
Ήμουν τρελή που προσπαθούσα να φανταστώ μια διαφορετική ζωή για εμάς, αντί να αγκαλιάσω την αλήθεια για το τι πραγματικά ήταν η ζωή μας.
Δεν μπορώ να αλλάξω την κόρη μου.
Δεν μπορώ να αφαιρέσω τις αναπηρίες της με οποιαδήποτε θεραπεία, παρεμβάσεις ή φάρμακα.
Είναι αυτή που είναι και αυτή θα είναι για τη ζωή.
Υπάρχουν πράγματα που μπορώ να κάνω για να τη διευκολύνω. Είμαστε και οι δύο σε θεραπεία, μαζί και χωριστά, και μαθαίνουμε και οι δύο τρόπους για να βελτιώσουμε τη σχέση μας, ειδικά καθώς μεγαλώνει.
Τον Δεκέμβριο, ξεκινά μια ομάδα κοινωνικών δεξιοτήτων όπου ελπίζω ότι θα συνδεθεί με άλλα παιδιά σαν κι αυτήν, και θα εφαρμόσει τις δεξιότητες στις οποίες εργάζεται στη θεραπεία.
Αλλά τίποτα δεν μας βοήθησε όσο η ικανότητά μου να αποδεχτώ επιτέλους τις αναπηρίες της ως μόνιμες και αμετάβλητες.
Η ελευθερία αυτής της αποδοχής μου άνοιξε την πόρτα για να συνειδητοποιήσω τι πρέπει πραγματικά να κάνω για να μας βοηθήσω να προχωρήσουμε.
ΠΩΣ μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου για να βελτιώσω αυτήν την κατάσταση;
Λοιπόν, πρώτα, αποδέχεστε τα πράγματα που δεν μπορείτε να αλλάξετε.
Αυτό το στάδιο το έχουμε περάσει.
Επόμενο;
Δίνετε στον εαυτό σας το δικαίωμα να αισθανθείτε όλα τα συναισθήματά σας, είτε θετικά είτε αρνητικά, δεν έχει σημασία, οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας ανήκουν σε εσάς και δεν χρειάζεται να τα μοιραστείτε με κανέναν εάν δεν το επιθυμείτε.
Μοιράζομαι τα συναισθήματά μου για την ανατροφή των παιδιών, επειδή πιστεύω (και ελπίζω) ότι υπάρχουν και άλλοι γονείς εκεί έξω όπως εγώ που αισθάνονται το ίδιο, γονείς που βιώνουν ίδιες καταστάσεις με μένα που μπορούν πραγματικά να με νιώσουν.
Πρέπει να αφήσετε την ενοχή και την ντροπή αυτών των συναισθημάτων που σας περιβάλουν ως γονέα- "Είμαι ο χειρότερος, δεν μπορώ να το χειριστώ, η κόρη μου αξίζει κάτι καλύτερο, δεν θα γίνει ποτέ πιο εύκολη..."
Αν συνεχίσω να μεταφέρω όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, τα πράγματα σίγουρα δεν θα γίνουν καλύτερα.
Θα μπορούσα, αντί να κατηγορώ συνέχεια το άγχος και την κατάθλιψή μου και να μοιρολατρώ για την κατάσταση της κόρης μου, να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να δω τι πραγματικά είναι για μένα.
Μπορώ να αλλάξω αυτό που θα με κάνει λιγότερο ανήσυχη, λιγότερο θλιμμένη.
Με άλλα λόγια, θα μπορούσα να δουλέψω με τον εαυτό μου αντί να ανησυχώ γι΄ αυτήν.
Θα μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν ήθελα να γίνω γονέας και να συνεχίσω να κάνω το καλύτερο που μπορώ.
Θα μπορούσα να αρχίσω να ανησυχώ περισσότερο για το μέλλον μου - να βρω μια καριέρα, για να μας υποστηρίξει και να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα της ζωής.
Θα μπορούσα να αγαπήσω τον εαυτό μου ακόμα και όταν σκέφτομαι ότι δεν αξίζω την αγάπη, λόγω του πόσο συχνά ευχόμουν να μπορούσα να διώξω μακριά τις αναπηρίες της κόρης μου, τα ίδια πράγματα που την προσδιορίζουν.
Θα μπορούσα να είμαι καλή με εαυτό μου, ακόμη και όταν νομίζω ότι δεν το αξίζω, γιατί αν δεν μπορέσω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου με σεβασμό, καλοσύνη και αγάπη, δεν υπάρχει τρόπος να το εισπράξω από τους άλλους.
Αγαπώ την κόρη μου, τις αναπηρίες της, όλα, αλλά θέλω απλώς να βρω έναν τρόπο να αγαπήσω τη ζωή που έχουμε μαζί.
Είναι ένα έργο εν εξελίξει… όπως όλα τα πράγματα στη ζωή που αξίζει να περιμένουμε, η αλλαγή του εαυτού μου θα είναι δύσκολη, αλλά αξίζει τον κόπο.
By Meaghan Ward Family Matters
Μετάφραση / Προσαρμογή: upbility.gr
