"Για να μεγαλώσει καλά ένα παιδί δεν πρέπει να προσπαθήσει να είναι τέλειος ο γονέας, καθώς και δεν πρέπει να περιμένει κανείς από το παιδί του να είναι ή να γίνει τέλειο άτομο. Η τελειότητα δεν είναι στην αντίληψη των απλών ανθρώπων. Κατά κανόνα, οι προσπάθειες για την επίτευξή της παρεμποδίζουν την επιεική αντιμετώπιση των ατελειών των άλλων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών περί παιδιού, οι οποίες από μόνες τους καθιστούν καλές δυνατές ανθρώπινες σχέσεις."
Bettelheim
Ένα από τα προβλήματα με την προσδοκία της τελειότητας είναι ότι κάθε ατέλεια, μεγαλώνει. Εάν είστε κατασκευαστής μηχανημάτων η αναζήτηση της τελειότητας μπορεί να είναι κάτι καλό, επειδή οι ατέλειες στα μηχανήματα μπορούν να διορθωθούν. Αλλά η προσπάθεια για την τελειότητα ως γονέα δεν είναι καλό, επειδή οι ατέλειες στον άνθρωπο είναι αναπόφευκτες, αποτελούν μέρος της ανθρώπινης φύσης. Πράγματι, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια τελειότητα μπορεί να υπάρχει σε ένα ανθρώπινο ον.
"Η λανθασμένη σύγχρονη πεποίθηση είναι ότι δεν πρέπει να εμφανίζονται προβλήματα και ότι κάποιος πρέπει να ευθύνεται όταν αυτό συμβαίνει. Αυτό προκαλεί ανείπωτη δυστυχία στην οικογενειακή μονάδα, επιδεινώνοντας την αρχική δυσκολία και μερικές φορές ακόμη και θέτοντας υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα του γάμου και της οικογένειας… Μια αρχαία κινεζική παροιμία λέει ότι καμία οικογένεια δεν μπορεί υιοθετήσει την ταμπέλα -Τίποτα δεν συμβαίνει εδώ-. "
Bettelheim
Οι αρκετά καλοί γονείς δεν ανησυχούν πάρα πολύ για τις ατέλειές τους. Προσπαθούν να κάνουν αυτό που μπορούν, αλλά αναγνωρίζουν ότι δεν θα πετύχουν πάντα το καλύτερο, και συγχωρούν τον εαυτό τους γι΄ αυτό. Οι αρκετά καλοί γονείς αναγνωρίζουν ότι ακόμη και η αγάπη δεν είναι ποτέ τέλεια. Σύμφωνα με τα λόγια του Bettelheim,
Υπάρχουν λίγες αγάπες που είναι εντελώς απαλλαγμένες από αμφιθυμία. … Όχι μόνο η αγάπη μας για τα παιδιά μας είναι μερικές φορές καλυμμένη με ενόχληση, αποθάρρυνση και απογοήτευση, αλλά το ίδιο ισχύει και για την αγάπη που αισθάνονται τα παιδιά μας για εμάς. Οι αρκετά καλοί γονείς το δέχονται ως μέρος της ανθρώπινης φύσης. Οι καλοί γονείς καταλαβαίνουν ότι η φύση δημιούργησε τα παιδιά ώστε να είναι αρκετά ανθεκτικά. Δεν θα είχαμε επιβιώσει ως είδος εάν αυτό δεν ήταν αλήθεια. Εφόσον οι γονείς δεν τα θαλασσώνουν πολύ άσχημα (και μερικές φορές ακόμη και αν το κάνουν), τα παιδιά θα είναι εντάξει και το "εντάξει" είναι αρκετά καλό.
Οι αρκετά καλοί γονείς σέβονται τα παιδιά τους και προσπαθούν να τα καταλάβουν για το ποια είναι
Οι αρκετά καλοί γονείς δεν θεωρούν τον εαυτό τους ως κατασκευαστές, δημιουργούς ή διαμορφωτές των παιδιών τους. Βλέπουν τα παιδιά τους ως πλήρη ανθρώπινα όντα αυτή τη στιγμή, και βλέπουν τη δουλειά τους ως να γνωρίσουν αυτά τα όντα. Καταλαβαίνουν ότι η σχέση γονέα-παιδιού είναι αμφίδρομη, αλλά όχι πάντα. Είναι μια σχέση μεταξύ ίσων με την έννοια ότι τα δύο μέρη είναι εξίσου σημαντικά, αξίζουν εξίσου ευτυχία, αξίζουν εξίσου την ευκαιρία να δημιουργήσουν τους δικούς τους στόχους και να προσπαθήσουν να τους επιτύχουν (αρκεί αυτή η προσπάθεια να μην βλάψει τους άλλους). Με μια άλλη έννοια, ωστόσο, είναι μια άνιση σχέση. Τουλάχιστον όταν το παιδί είναι μικρό, ο γονέας είναι μεγαλύτερος, ισχυρότερος, σοφότερος (ελπίζουμε), λογικότερος. Ο γονέας είναι εκείνος που ελέγχει τους πόρους που χρειάζεται το παιδί για επιβίωση. Για να λειτουργήσει αυτή η μη ισορροπημένη σχέση, ο καλός γονέας προσπαθεί να γνωρίσει το παιδί, ώστε να κατανοήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.
Τα παιδιά γενικά δεν είναι τόσο καλά όσο οι ενήλικες στο να υποστηρίζουν λογικά τις απόψεις τους ή να επιχειρηματολογούν, οπότε είναι άδικο για τους γονείς να περιμένουν από τα παιδιά τους να παρέχουν πάντοτε καλούς λόγους γι΄ αυτό που κάνουν. Η προσπάθεια του γονέα να διαφωνήσει με ένα παιδί οδηγεί πολύ συχνά σε έναν ντροπιαστικό λεκτικό ξυλοδαρμό, γεγονός που υπονομεύει τον στόχο της κατανόησης και της υποστήριξης.
"Η ανώτερη ικανότητα του μεγάλου να διαφωνεί και η μεγαλύτερη του γνώση μπορεί να βιωθεί από το παιδί ως απλώς το χτύπημα της γνώμης του. … Έτσι, το παιδί αισθάνεται αδικαιολόγητο, και το να είναι κάποιος αδικαιολόγητος είναι μια απογοητευτική και εξουθενωτική εμπειρία. Εκτός αν τουλάχιστον μία πλευρά σε μια σύγκρουση είναι σε θέση να εξετάσει σοβαρά την άποψη της άλλης, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει ικανοποιητική λύση. … Επομένως, ο αρκετά καλός γονέας θα εξετάσει τα κίνητρα του παιδιού, θα προσπαθήσει να κατανοήσει τις σκέψεις του, να εκτιμήσει τις επιθυμίες του, ώστε να κατανοήσει τι ελπίζει να κερδίσει (το παιδί), γιατί και πώς. "
Bettelheim
Για να διευκρινίσει το ζήτημα του σεβασμού και της προσπάθειας να κατανοήσει την άποψη του παιδιού, ο Bettelheim δίνει ένα παράδειγμα σύγκρουσης γονέα-παιδιού που είναι ακόμη πιο συνηθισμένο σήμερα από ό, τι ήταν κατά τη στιγμή της γραφής του - μια σύγκρουση σχετικά με τις σχολικές επιδόσεις.
Ας υποθέσουμε ότι το παιδί σας δεν κάνει την εργασία του και δεν υπακούει στο δάσκαλό του στο σχολείο. Ο δάσκαλος σάς καλεί και, εάν είστε γονέας που στοχεύει στην τελειότητα, θα σας κάνει να ντραπείτε για τη «κακή» συμπεριφορά του παιδιού σας και θα ντραπείτε για τον εαυτό σας για την ανατροφή ενός τέτοιου παιδιού. Ως κάποιος που πιστεύει ότι τα προβλήματα πρέπει να αποφεύγονται, παίρνετε προσωπικά τα λόγια των εκπαιδευτικών και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αμυντική επίθεση του παιδιού σας, η οποία νικά κάθε προσπάθεια κατανόησης και πραγματικά βοήθειας.
Αντίθετα, εάν είστε ικανοποιημένοί με το να είστε αρκετά καλοί γονείς και δεν έχετε ψευδαισθήσεις ότι η τελειότητα είναι δυνατή, βλέπετε αυτό το πρόβλημα για το τι είναι, ένα πρόβλημα που θα προσπαθήσετε να λύσετε, όχι μια τραγωδία, όχι μια ευκαιρία για φταίξιμο ή ντροπή. Το πρώτο βήμα στη λύση είναι να προσπαθήσετε να κατανοήσετε το πρόβλημα από την μεριά του παιδιού σας. Επειδή σέβεστε το παιδί σας, δεν υποθέτετε αμέσως ότι η συμπεριφορά του οφείλεται σε κάτι λάθος με αυτό, το οποίο πρέπει να διορθωθεί. Το παιδί σας μπορεί να μην είναι σε θέση να δηλώσει με σαφήνεια τους λόγους της συμπεριφοράς του και να μην το γνωρίζει καν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν λόγοι ή ότι οι λόγοι είναι κακοί. Είναι πολύ πιθανό ότι η συμπεριφορά του παιδιού σας στο σχολείο αντιπροσωπεύει κάτι αξιοθαύμαστο. Μπορεί να προέρχεται από μια υγιή επιθυμία να διεκδικήσει ανεξαρτησία.
Εδώ επιστρέφω στα λόγια του Bettelheim:
"Εάν εμείς ως γονείς μπορούμε να συναισθανθούμε, για παράδειγμα, την ανάγκη του παιδιού να απορρίψει τη σχολική εργασία ή τον φόβο του ότι μπορεί να γίνει μαριονέτα αν το κάνει όπως το επιθυμούν άλλοι, τότε η στάση μας απέναντί του θα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που είναι όταν αποδίδουμε την έλλειψη ακαδημαϊκού επιτεύγματος σε τεμπελιά ή έλλειψη ικανότητας."
Μια εικόνα όπως αυτή μπορεί να οδηγήσει σε μια θετική, συνεργατική, οικοδόμηση σχέσεων για την επίλυση του προβλήματος, στην οποία ο γονέας και το παιδί σκέφτονται και μιλούν μαζί για πιθανές λύσεις. Υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι με τους οποίους το παιδί μπορεί να αποδείξει στον εαυτό του και σε άλλους ότι δεν είναι μαριονέτα, ενώ εξακολουθεί να κάνει τη σχολική του εργασία. Ή, μπορεί η οικογένεια να βρει μια εναλλακτική εκπαιδευτική οδό για το παιδί, το οποίο δεν υπονομεύει την έντονη ανάγκη του για έλεγχο στη δική του ζωή και μάθηση. Το πρωταρχικό σημείο εδώ είναι ότι ο σεβασμός για το παιδί οδηγεί σε μια προσπάθεια κατανόησης της άποψης του παιδιού, η οποία, με τη σειρά της, μπορεί να οδηγήσει σε μια εφαρμόσιμη λύση στην οποία το παιδί αισθάνεται ότι υποστηρίζεται. Ακόμα κι αν δεν βρεθεί μια πλήρως ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα, το παιδί κερδίζει τουλάχιστον από την κατανόηση ότι οι γονείς του είναι στο πλευρό του και όχι εναντίον του.
Οι αρκετά καλοί γονείς ενδιαφέρονται περισσότερο για την εμπειρία του παιδιού από την παιδική ηλικία παρά για το μέλλον του ως ενήλικα.
Είναι φυσικό για όλους τους γονείς να ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους. Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν να είναι καλοί, ηθικοί, χαρούμενοι, υγιείς ενήλικες που μπορούν να παρέχουν και να φροντίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους. Όμως οι αρκετά καλοί γονείς γνωρίζουν ότι το μέλλον του παιδιού είναι ευθύνη του παιδιού και όχι του γονέα. Είναι το παιδί, όχι ο γονέας, που πρέπει να καθορίσει τους στόχους του στη ζωή και την πορεία προς την επίτευξή τους. Η δουλειά του γονέα είναι να διασφαλίσει ότι το παιδί έχει μια ικανοποιητική παιδική ηλικία.
Οι αρκετά καλοί γονείς αναγνωρίζουν ότι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν τα παιδιά τους προς ένα ικανοποιητικό μέλλον είναι να παρέχουν τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για μια ικανοποιητική παιδική ηλικία. Παιδιά που αισθάνονται ασφαλείς στη σχέση τους με τους γονείς τους, που αισθάνονται υποστηριζόμενα παρά ελεγχόμενα, που αισθάνονται έμπιστα και επομένως αξιόπιστα, και που έχουν ένα αρκετά καλό περιβάλλον για να παίξουν, να εξερευνήσουν και να μάθουν θα είναι καλύτερα σε θέση να χαρτογραφήσουν το δικό τους ικανοποιητικό μέλλον. Οι αρκετοί καλοί γονείς το καταλαβαίνουν αυτό, και έτσι μένουν στο παρόν, όχι στο μέλλον. Μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία οδηγεί, συνήθως, σε μια ευτυχισμένη ενηλικίωση και μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία οδηγεί, πολύ συχνά, σε μια δυστυχισμένη ενηλικίωση.
Οι αρκετά καλοί γονείς παρέχουν τη βοήθεια που χρειάζονται και θέλουν τα παιδιά τους, αλλά όχι περισσότερο από ό, τι χρειάζονται ή θέλουν.
Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο που σχεδιάστηκε από τη φύση και θέλουν να κάνουν όσα περισσότερα μπορούν για τον εαυτό τους. Έτσι κινούνται συνεχώς προς την ενηλικίωση. Οι καλοί γονείς το καταλαβαίνουν διαισθητικά, έτσι επιτρέπουν στα παιδιά τους την ελευθερία να αναλαμβάνουν κινδύνους και να κάνουν για τον εαυτό τους ό, τι μπορούν. Οι αρκετά καλοί γονείς επιτρέπουν στα παιδιά τους να κάνουν λάθη και να αποτύχουν, επειδή γνωρίζουν ότι τα λάθη και οι αποτυχίες είναι αναπόφευκτα συστατικά της μάθησης. Όταν παρέχουν βοήθεια, το κάνουν συμπληρώνοντας και υποστηρίζοντας τις προσπάθειες του παιδιού και όχι αναλαμβάνοντας πλήρως την εργασία. Ο στόχος είναι να επιτρέψει στο παιδί να κάνει περισσότερα για τον εαυτό του, να μην υπονομεύσει την προσπάθεια του παιδιού για ανεξαρτησία και να μην παρεμβαίνει σε αυτό.
Τα κύρια εργαλεία της αρκετά καλής γονεϊκότητας είναι η συνειδητή αντανάκλαση, η ωριμότητα και η ενσυναίσθηση.
Οι αρκετά καλοί γονείς δεν ακολουθούν τυφλά τις συμβουλές των «ειδικών» ή των τελευταίων τάσεων, και δεν ανησυχούν υπερβολικά για το πώς άλλοι κρίνουν τη γονική τους κατάσταση. Είναι πιο πιθανό να αναζητήσουν συμβουλές από φίλους και συγγενείς που γνωρίζουν αυτούς και το παιδί τους παρά από ειδικούς που δεν το γνωρίζουν. Ο σκοπός τους είναι να βοηθήσουν το παιδί τους να επιτύχει αυτό που θέλει και πρέπει να επιτύχει, όχι για να αποδείξουν στον κόσμο ότι είναι υπέροχοι γονείς ή να προστατευθούν από την κριτική. Για να μάθουν πώς να στηρίξουν καλύτερα τα παιδιά τους, οι αρκετά καλοί γονείς προσπαθούν να τα καταλάβουν και τα κύρια εργαλεία για αυτό είναι η συνειδητή σκέψη, η ωριμότητα (που περιλαμβάνει υπομονή) και η ενσυναίσθηση.
Όπως προαναφέρθηκε, η σχέση γονέα-παιδιού είναι με κάποιους τρόπους ίση και με άλλους τρόπους όχι. Ο γονέας είναι πιο πεπειραμένος, πιο ικανός να καταλάβει τα πράγματα, πιο ώριμος από το παιδί. Τα παιδιά, τα οποία ήδη αισθάνονται ανασφαλή, θα αισθάνονταν πολύ περισσότερο, εάν ένιωθαν ότι οι γονείς τους δεν ήταν πιο ικανοί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής από ό, τι είναι. Η ωριμότητα έχει σημασία. Οι αρκετά καλοί γονείς γνωρίζουν ότι πρέπει να πάνε περισσότερο από τα μισά για να λειτουργήσουν οι σχέσεις γονέα-παιδιού. Είναι καθήκον του γονέα να κατανοήσει το παιδί. Δεν είναι απαραίτητα δουλειά του παιδιού να κατανοήσει τον γονέα. Όλοι οι γονείς ήταν κάποτε παιδιά, οπότε η ανάμνηση των παιδικών τους χρόνων μπορεί να βοηθήσει τους γονείς να κατανοήσουν τα παιδιά τους. Αλλά τα παιδιά δεν ήταν ποτέ γονείς.
"Οι αναμνήσεις μας για την παιδική μας ηλικία θα μας κάνουν υπομονετικούς και κατανοητούς και καθώς συνειδητοποιούμε ότι παρά την επιμονή του παιδιού μας υποφέρει τώρα όπως υποφέραμε τότε, η αγάπη μας για το παιδί μας, στο οποίο τώρα αναγνωρίζουμε τόσα πολλά από τα παλιά μας πρόσωπα, θα επιστρέψει από μόνη της... Οι αρκετά καλοί γονείς προσπαθούν να αξιολογήσουν και να ανταποκριθούν σε ζητήματα από την ενήλικη προοπτική τους.
Η κατανόηση της άποψης του άλλου πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη ευθύνη του γονέα από την ευθύνη του παιδιού.
Η ενσυναίσθηση είναι το κλειδί για οποιαδήποτε επιτυχημένη σχέση, και οι αρκετά καλοί γονείς γνωρίζουν ότι πρέπει να έχουν το προβάδισμα στην ενσυναίσθηση επειδή είναι ευκολότερο για αυτούς να μπουν στο μυαλό του παιδιού παρά για το παιδί να μπει στο μυαλό του γονέα. Και πάλι, σύμφωνα με τα λόγια του Bettelheim:
«Η ενσυναίσθηση, τόσο σημαντική για την κατανόηση του παιδιού από τον ενήλικα, απαιτεί ισότητα - όχι όσον αφορά τη γνώση, τη νοημοσύνη ή την εμπειρία, και σίγουρα όχι την ωριμότητα, αλλά σε σχέση με τα συναισθήματα που μας κινητοποιούν όλους ».
Η κατανόηση και ο σεβασμός του γονέα για τα συναισθήματα του παιδιού είναι το πρώτο βήμα για να το χτίσιμο μιας υγιούς σχέσης.
Οι αρκετά καλοί γονείς είναι πεπεισμένοι ότι οι γονείς τους είναι αρκετά καλοί.
Οι γονείς που αισθάνονται αυτοπεποίθηση για τη γονεϊκή τους κατάσταση θα είναι πιο ήρεμοι και υπομονετικοί, λιγότερο ανήσυχοι στον γονεϊκό τους ρόλο, και έτσι θα παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια για τα παιδιά τους, από τους γονείς που δεν αισθάνονται τόσο σίγουροι. Σύμφωνα με τα λόγια του Bettelheim:
"Η ασταθής ασφάλεια του παιδιού εξαρτάται, όχι από τις ικανότητές του να προστατεύει τον εαυτό του, αλλά από την καλή θέληση των άλλων. Δανείζεται από την ασφάλεια των γονέων του. Το να είσαι αρκετά καλός γονέας συνεπώς απαιτεί από εμάς να είμαστε πεπεισμένοι γι΄ αυτό που είμαστε.
Φτάνοντας προς το τέλος του βιβλίου, ο Bettelheim προσθέτει:
«Ενώ δεν είμαστε τέλειοι, είμαστε πράγματι αρκετά καλοί γονείς αν τις περισσότερες φορές αγαπάμε τα παιδιά μας και κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε. Αυτή η σοφία, ή η αλήθεια, μπορεί να μας προστατεύσει από την ανοησία της αντανάκλασης, δηλαδή ό, τι κάνει ένα παιδί αντανακλάται μόνο πάνω μας. Πολλά από αυτά που κάνει έχουν να κάνουν κυρίως με τον εαυτό του και μόνο έμμεσα ή περιφερειακά μαζί μας."
Αυτό το τελευταίο σημείο αφορά την αξία της ταπεινότητας. Οι αρκετά καλοί γονείς αναγνωρίζουν ότι το σύμπαν του παιδιού δεν περιστρέφεται γύρω από τους γονείς. Οι ενέργειες των παιδιών μας δεν βασίζονται κυρίως στην επιθυμία να μας ευχαριστήσουν ή να μας βλάψουν, αλλά από κίνητρα που έχουν να κάνουν με τις προσπάθειές τους να βρουν τη δική τους θέση στον κόσμο. Εάν είμαστε αρκετά καλοί γονείς, δεν αναζητούμε σπουδαία αναγνώριση, ούτε μεγάλη ευθύνη για τις ενέργειες των παιδιών μας. Απλώς επικεντρωνόμαστε στην κατανόηση και τη βοήθεια όπου αυτή απαιτείται.
Και τώρα, τι πιστεύετε για όλα αυτά; Συμφωνείτε μαζί μας ότι, στην ανατροφή των παιδιών, η ρύθμιση του «αρκετά καλός» είναι καλύτερη από την προσπάθεια για τελειότητα; Ποια είναι, για εσάς, τα βασικά χαρακτηριστικά της αρκετά καλής γονεϊκότητας; Ποιες είναι οι κύριες προκλήσεις του να είσαι αρκετά καλός γονέας στον σημερινό κόσμο;
Οι γνώμες σας λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και αντιμετωπίζονται με σεβασμό από εμάς και άλλους αναγνώστες.
Σημείωση για τον Bettelheim:Γεννήθηκε στην Αυστρία το 1903 και επειδή ήταν Εβραίος, μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί κατά τη γερμανική κατοχή στην Αυστρία το 1938. Όταν ελευθερώθηκε, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τελικά έγινε καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Η φήμη του αμαυρώνεται για τουλάχιστον δύο κατηγορίες: Ισχυρίστηκε ότι απέκτησε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης και αυτός ο ισχυρισμός πιστεύεται ότι είναι δόλιος. Ανέπτυξε επίσης μια θεωρία ότι ο αυτισμός είναι το αποτέλεσμα της ψυχρής μητρότητας, η οποία έχει αποδειχθεί ότι είναι λάθος. Όταν υποστηρίζω ότι μου αρέσουν οι ιδέες του A Good Enough Parent του Bettleheim, δεν εννοώ ότι υπονοώ ότι συμφωνώ με όλα τα γραπτά του ή ότι θαυμάζω όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του. Δεν είναι ασυνήθιστο για άτομα που έχουν κάποιες καλές ιδέες να έχουν και κάποιες κακές.
By Peter Gray, Ph.D. Psychology Today
Μετάφραση / Προσαρμογή: upbility.gr
Μην παραλείψετε να διαβάσετε:
