"Τα βρέφη ανεξάρτητα από το αν είναι κουτάβια, μαϊμούδες ή άνθρωποι δεν θα αναπτυχθούν φυσιολογικά εκτός εάν λάβουν τη θερμή στοργική προσοχή μιας μητρικής φιγούρας στην οποία μπορούν να προσκολληθούν."

 Art by Serena Brancati

Ορισμός

Το σύνδρομο μητρικής στέρησης είναι μια μορφή ανεπαρκής ανάπτυξης που προκαλείται από παραμέληση (εσκεμμένη ή ακούσια).

 Αιτίες, επιπτώσεις και παράγοντες κινδύνου

Η πλειονότητα των περιπτώσεων ανεπαρκής ανάπτυξης και μικρά παιδιά (κάτω των 2 ετών) δεν προκαλείται από ασθένεια. Οι περισσότερες περιπτώσεις προκαλούνται από δυσλειτουργική αλληλεπίδραση φροντιστή, φτώχεια, κακοποίηση παιδιών και μητρική άγνοια σχετικά με την κατάλληλη φροντίδα παιδιών. Τέτοιες περιπτώσεις θεωρούνται «μη οργανική» ανεπαρκής ανάπτυξη. Η ανεπαρκής ανάπτυξη σε παιδιά ηλικίας κάτω των 2 ετών ορίζεται η αποτυχία επίτευξης ορισμένων ή όλων των αναπτυξιακών ορόσημων.

Παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν στο σύνδρομο μητρικής στέρησης περιλαμβάνουν:

• Νεαρή ηλικία γονέα (έφηβοι γονείς)
• Μη προγραμματισμένη ή ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη
• Χαμηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης (ειδικά αποτυχία ολοκλήρωσης γυμνασίου)
• Χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση
• Απουσία του πατέρα
• Απουσία δικτύου υποστήριξης (οικογένεια, στενοί φίλοι ή άλλη υποστήριξη)
• Ψυχική ασθένεια, συμπεριλαμβανομένης της σοβαρής κατάθλιψης μετά τον τοκετό.

Συμπτώματα

Έλλειψη κατάλληλης υγιεινής

Προβλήματα αλληλεπίδρασης μεταξύ μητέρας και παιδιού

Βάρος μικρότερο από το 5ο εκατοστημόριο, ή ανεπαρκές ποσοστό αύξησης βάρους.

Ενδείξεις

Η προσεκτική αξιολόγηση από γιατρό είναι το πρώτο βήμα. Μια φυσική εξέταση, ιατρικό ιστορικό και απλές εργαστηριακές εξετάσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποκλείσουν τις κύριες ιατρικές ασθένειες ως αιτία. Ο γιατρός θα εξετάσει προσεκτικά το διάγραμμα ανάπτυξης του ασθενούς.

Ο γιατρός θα πρέπει να περιλαμβάνει μέλη της οικογένειας και υπηρεσίες κοινωνικής υπηρεσίας για να βοηθήσει τη μητέρα. Η σίτιση ενός παιδιού πρέπει να αυξάνεται σταδιακά σε 150 θερμίδες / kg / ημέρα. Εάν ανησυχεί για την ασφάλεια του παιδιού ή η θεραπεία δεν ήταν επιτυχής, το παιδί μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει στο νοσοκομείο.

Θεραπευτική αγωγή

Η αντιμετώπιση της ανεπαρκής ανάπτυξης είναι μια σημαντική υποχρέωση που απαιτεί τη συμβολή μιας πολυεπιστημονικής ομάδας που περιλαμβάνει γιατρούς, διατροφολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, ειδικούς στη συμπεριφορά και νοσοκόμες.
Πολλά προγράμματα είναι διαθέσιμα για νέους γονείς, μονογονείς και γονείς που έχουν άλλα προβλήματα. Οι παραπομπές πρέπει να γίνονται το συντομότερο δυνατό σε κατάλληλα προγράμματα.
Βοηθώντας τα μέλη της εκτεταμένης οικογένειας να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει πρόβλημα και η πρόσληψη της βοήθειάς τους θα προσφέρει αυξημένη υποστήριξη για τη μητέρα και το βρέφος.

Προσδοκίες (πρόγνωση)

Με επαρκή προσοχή και φροντίδα, αναμένεται πλήρης ανάρρωση. Ωστόσο, η σοβαρή παραμέληση ως αιτία ανεπαρκής ανάπτυξης μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο εάν συνεχιστεί.

Επιπλοκές

• Εγκατάλειψη

• Αναπτυξιακή καθυστέρηση

• Κατάχρηση

Καλέστε τον γιατρό σας

Ζητήστε ραντεβού με τον γιατρό σας εάν το παιδί σας δεν φαίνεται να μεγαλώνει ή να αναπτύσσεται κανονικά. Επίσης, ζητήστε τη συμβουλή του παρόχου εάν νομίζετε ότι δεν ξέρετε πώς να φροντίζετε σωστά το παιδί σας, ή εάν είστε καταβεβλημένοι από συναισθήματα θλίψης ή άλλων προβλημάτων και φοβάστε ότι μπορεί να βλάψετε το μωρό σας.

Η κατάθλιψη μετά τον τοκετό και άλλες ψυχικές ασθένειες μπορεί να κάνει τους φροντιστές να αισθάνονται απελπισμένοι και ανίκανοι να φροντίσουν σωστά τα παιδιά τους, αλλά υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι και βοήθεια - δεν είναι ντροπή να ζητάμε βοήθεια.

Πρόληψη

Η εκπαίδευση είναι ένα σημαντικό μέρος της προγεννητικής φροντίδας.
Τα προγράμματα πρώιμης παρέμβασης έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να συγκεντρώσουν τους απαραίτητους πόρους για να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτυχθούν. Όσο νωρίτερα οι γονείς υψηλού κινδύνου εμπλέκονται σε τέτοια προγράμματα, τόσο καλύτερα είναι το παιδί.

UFHealth, University of Florida Health

References
Bauchner H. Failure to thrive. In: Kliegman RM, Behrman RE, Jenson HB, Stanton BF, eds. Nelson Textbook of Pediatrics. 18th ed. Philadelphia, Pa: Saunders Elsevier; 2007:chap 37